Znakowanie obuwia

Obuwie dostępne dla kupującego w obrocie detalicznym winno być odpowiednio oznakowane. Znakowanie to powinno przedstawiać cechy ważne dla konsumenta. Powinno ono ułatwić kupującemu decyzję o zakupie oraz pozwolić na pełne i – przede wszystkim – prawidłowe korzystanie z zakupionego towaru. Znakowanie obuwia jest uregulowane Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 19 października 2004 r. w sprawie dodatkowych wymagań dotyczących znakowania obuwia przeznaczonego do sprzedaży konsumentom1. Znakowanie obuwia powinno być umieszczone, bądź na opakowaniu jednostkowym, bądź bezpośrednio na obuwiu albo na ulotce dołączonej do obuwia.

Do podstawowych znaków najbardziej istotnych dla konsumenta należą:

  • nazwa producenta oraz kraj pochodzenia towaru;
  • nazwa towaru;
  • długość i ewentualnie tęgość;
  • materiały użyte do produkcji obuwia;
  • symbol wzoru;
  • informacje dotyczące warunków użytkowania i konserwacji;
  • cena.

Warto się zapoznać z punktem oznaczającym materiały użyte do produkcji obuwia. Najbardziej popularnym sposobem tego znakowania są piktogramy, czyli graficzne oznaczenia rodzaju materiałów użytych przez producenta.

Oznakowania wymagają następujące części obuwia:

but_1

2 – wierzch

but_2

3 – podszewka z wyściółką

but_3

4 – spód

Rodzaje materiałów:

material_1

5 – skóra

– materiał pochodzący z naturalnej skóry zwierzęcej, z oryginalną strukturą włóknistą, wyprawiony w sposób zapewniający odporność na gnicie, z zachowaną lub usuniętą sierścią czy wełną lub zrobiony przez przecięcie jej na warstwy, zarówno przed, jak i po wyprawie; jeżeli skóra zawiera powłokę kryjącą, grubość tej powłoki nie może być większa niż 0,15 mm; skórą nie są materiały wykonane z rozdrobnionej mechanicznie lub chemicznie skóry naturalnej, przy zastosowaniu lub bez stosowania środka wiążącego.6

material_2

7 – skóra pokryta

– „skóra, której powierzchnia jest pokryta powłoką o grubości większej niż 0,15 mm, stanowiącej jednak nie więcej niż 1/3 całkowitej grubości skóry”.8

material_3

9 – materiał włókienniczy

– jakikolwiek produkt nieobrobiony albo obrobiony w całości lub częściowo, który składa się wyłącznie z włókien tekstylnych, bez względu na zastosowany proces mieszania czy komponowania.10

material_4

11 – inny materiał

jest to materiał niewymieniony powyżej. Najczęściej wtedy wierzchy obuwia wykonane są z materiałów skóropodobnych, a spody z tworzyw sztucznych, do których zaliczamy: gumy, kauczuki termoplastyczne, poliuretany, polichlorek winylu, poliolefiny oraz pozostałe: drewno, łyko, korek

Należy także pamiętać, iż materiały mogą zostać oznaczone jako skóra, skóra pokryta, materiał włókienniczy lub inny materiał, jeżeli stanowi on co najmniej:

  • 80% powierzchni wierzchu;
  • 80% powierzchni podszewki z wyściółką;
  • 80% całości spodu12

Bardzo ważnym punktem znakowania obuwia są informacje, dotyczące warunków użytkowania i konserwacji obuwia. Jest to punkt bardzo istotny dla konsumentów, ponieważ pozwala w wielu wypadkach uniknąć odrzucenia reklamacji towaru. Zwykle te informacje podaje się w formie tekstowej na ulotkach dołączonych do obuwia. Ulotki te winny zawierać:

  • krótką charakterystykę obuwia – rozwiązania materiałowo-konstrukcyjno-technologiczne, specyficzne własności obuwia oraz jego zalety;
  • przeznaczenie i zasady użytkowania;
  • obowiązki użytkownika;
  • sposób konserwacji oraz środki przeznaczone do tego właśnie rodzaju obuwia.

1 Zwane dalej „rrm”

2 Załącznik nr 1 pkt 1 rrm

3 Załącznik nr 1 pkt 2 rrm

4 Załącznik nr 1 pkt 3 rrm

5 Załącznik nr 2 pkt 1 rrm

6 § 3 pkt 1 rrm

7 Załącznik nr 2 pkt 2 rrm

8 § 3 pkt 2 rrm

9 Załącznik nr 2 pkt 3 rrm

10 § 3 pkt 3 rrm

11 Załącznik nr 2 pkt 4 rrm

12 § 6 pkt 2 rrm